Czy dziecku też może być potrzebny psycholog? Kto i kiedy może wysłać dziecko do psychologa? Czy zamiast iść do psychologa można pomóc dziecku samodzielnie? Czy rzeczywiście warto posłuchać nauczyciela lub pedagoga, gdy ci twierdzą, że dziecku przydałby się kontakt z psychologiem? To chyba najbardziej podstawowe i jednocześnie najważniejsze pytania, jakie mogą pojawić się gdy myślimy o potencjalnym kontakcie dziecka z psychologiem.
Pomimo, że w większości przypadków dzieci (często korzystając przy tym z pomocy swoich rodziców lub opiekunów) radzą sobie z trudnymi sytuacjami, to wbrew temu, co sądzą niekiedy dorośli, mali ludzie też mają swoje problemy. Czasami na tyle poważne, że jako rodzice czy opiekunowie naszych milusińskich bez wsparcia ze strony specjalistów nie jesteśmy w stanie im pomóc.
Problemy dzieci najczęściej objawiają się w zmianach i odstępstwach od ich dotychczasowego zachowania, np. pojawiają się niekontrolowane wybuchy płaczu lub złości, agresja, unikanie kontaktu z dorosłymi lub rówieśnikami, lęk przed pozostaniem bez rodzica, trudności w szkole, problemy z koncentracją, zamknięcie w sobie, powrót do zachowań, z których dziecko „już wyrosło” (np. moczenie nocne). W ten sposób dziecko komunikuje nam, dorosłym, że coś w jego życiu uległo zmianie, a mały człowiek podejmuje próbę poradzenia sobie z trudną dla siebie sytuacją.
Jeśli obserwujemy u swojego dziecka zmiany zachowania wskazujące na trudności w radzeniu sobie, powinniśmy się zastanowić co poprzedziło ich wystąpienie. Jeśli sytuacja miała charakter jednorazowy, to obserwowane zmiany dziecięcego zachowania będą ustępowały samoistnie. Jeżeli jednak zaistniała zmiana ma charakter stały (np. rozwód, śmierć kogoś bliskiego itp.) wówczas prawdopodobnie nasze dziecko będzie potrzebowało pomocy specjalisty.
Nie obawiajmy się w takiej sytuacji udać się po pomoc czy poradę do psychologa. Pamiętajmy, że specjalista, który zna i rozumie potrzeby dzieci będzie wiedział jak pomóc naszej pociesze. Czasami taką pomocą będzie zwyczajna konsultacja wychowawcza, w innym przypadku uczestnictwo w stosownych warsztatach (dla dziecka bądź rodzica) lub udział w terapii.
Dla każdego rodzica dobro jego dziecka jest najważniejsze, dlatego też jeśli sami zaobserwujemy kłopoty dziecka lub zostaniemy poinformowani przez inne, kompetentne, osoby (np. nauczycieli) o trudnościach swojej pociechy poszukajmy dla młodego człowieka stosownego wsparcia.